Dominique Meijer werd vanaf dat ze anderhalf jaar oud was seksueel misbruikt in een pleeggezin. Het misbruik duurde tot haar zestiende. In haar kindertijd deed zij meerdere pogingen om aan de hulpverleners te vertellen wat er met haar gebeurde. Hier werd weinig mee gedaan. Nu neemt zij het heft in eigen handen. In 2018 richt zij de Stichting voor Ons op. De stichting organiseert contact tussen lotgenoten en brengt mensen van verschillende disciplines samen. Om van elkaar te leren en elkaar te versterken. Volgens Dominique rust er op seksueel geweld nog altijd een taboe. Hier wil zij met haar stichting verandering in brengen.
Op seksueel geweld rust nog steeds een taboe
Dominique kiest er op jonge leeftijd voor om over het misbruik te zwijgen. Totdat ze op haar achttiende een burn-out krijgt. Ze vertelt over de moeilijke weg op zoek naar rechtvaardigheid en ondersteuning:
‘’Op jonge leeftijd koos ik ervoor om over het misbruik te zwijgen. Want als er niet naar je wordt geluisterd, waarom zou je er dan over praten? Totdat ik op mijn achttiende opgebrand raakte en een uitweg zocht in de drugs. Ik ging op zoek naar hulp voor mijn drugsprobleem en mijn burn-out. Toen merkte ik dat er op seksueel geweld nog steeds een taboe rust. Er werd bijvoorbeeld geadviseerd om niet te diep te graven in mijn verleden. Dit zou te heftig zijn en er zou geen hulpaanbod bestaan dat hierop aansluit. Ik heb het geluk gehad dat ik mijn vriend leerde kennen. Hij heeft mij ondersteund en versterkt. In het afkicken, het kwijtraken van de schaamte en in het vinden van de kracht om erover te praten.’’
Elkaar versterken door kennis en ervaring te delen
In 2009 komt Dominique in aanraking met lotgenoten. Ze leert volwassen slachtoffers van seksueel misbruik kennen en vertelt hoe dit een wake up call voor haar was:
‘’Ik kwam in aanraking met slachtoffers die soms drie keer mijn leeftijd waren. Hun leven stond nog altijd in het teken van schaamte en verdriet. Ik zag dat ik niet alleen ben en dat we elkaar kunnen helpen, door erover te praten. Daarnaast kwam ik in contact met mensen van heel verschillende disciplines: hulpverleners, oud-rechters en politieagenten. Je hoort ieders verhaal. Ik merkte dat ik een maatschappelijk open dialoog creëerde, waar veel mensen profijt van hebben. In de gesprekken versterk je elkaar in kennisoverdracht en in ervaringsoverdracht. Zoals hoe een politie agent soms niet weet hoe hij om moet gaan met een slachtoffer. Wat zeg je beter niet en wat wel? Mijn ervaringen kunnen een politieagent hierin helpen en tegelijkertijd leert het mij om niet meer boos te zijn.’’
Voor iedereen toegankelijk
Met de Stichting voor Ons organiseert Dominique onder andere lotgenotenbijeenkomsten. Ze is klein begonnen door gratis bijeenkomsten te organiseren. Vanuit de behoefte van lotgenoten is het uitgegroeid tot de stichting die het nu is: de Stichting voor Ons.
‘’Ik merkte destijds dat het hulpaanbod vaak hoogdrempelig was. Er werd bijvoorbeeld een te hoog bedrag gevraagd. Het was alleen toegankelijk voor een specifieke doelgroep, of de reis ernaartoe was onbetaalbaar. Zo is het idee ontstaan om zelf iets te organiseren. Afgestemd op wat lotgenoten zoeken. Met de hulp van Fonds Slachtofferhulp zijn de lotgenotengroepen voor iedereen toegankelijk. Hier ben ik ontzettend dankbaar voor.‘’
Durf ik erheen te gaan?
‘’De angst die veel lotgenoten voelen is: durf ik erheen te gaan? Kan ik over mijn ervaringen praten? En hoe zal hiermee om worden gegaan? Je ziet dat lotgenoten elkaar vaak direct begrijpen, omdat iedereen weet wat de uitdagingen zijn. Hierdoor weet je ook hoe je op elkaar moet reageren. De meeste mensen zeggen dat het de grootste stap is om naar een bijeenkomst toe te gaan. Op het moment van binnenkomst valt deze angst volledig weg. Ze hebben het idee dat ze zichzelf kunnen zijn. Want je hoeft niets uit te leggen. Je kunt elkaar zonder woorden begrijpen en er is geen schaamte. Dat is het mooie van lotgenotencontact.’’
Advies en steun voor naasten
De stichting voor Ons is er niet alleen voor slachtoffers, maar ook voor hun naasten. Dominique weet hoe belangrijk steun door de omgeving is. En hoe moeilijk het kan zijn voor naastbetrokkenen om een slachtoffer te steunen. Ze vertelt hierover: ‘’Ik kwam veel in contact met naastbetrokkenen. Mensen die aangaven zelf geen misbruik te hebben meegemaakt, maar iemand te kennen die ze graag wilden steunen. Een broer of zus, een kind of een goede vriendin. Vaak wisten ze niet goed hoe ze konden helpen. Het ene moment was de persoon blij met een omhelzing. Het andere moment werd er boos gereageerd. Zij gaven aan dat het behulpzaam is om van lotgenoten te horen hoe dit kan werken. Hoe aanraking een trigger kan zijn. En hoe dit iemand terug kan brengen naar een traumatisch moment.’’
Het taboe rondom seksueel geweld doorbreken
‘’Het mooiste vind ik dat mensen na een lotgenotenbijeenkomst met een glimlach weggaan. Misschien is het de eerste en de laatste keer dat je iemand ziet, maar ons doel is bereikt. Als je seksueel geweld hebt meegemaakt kan niemand écht begrijpen hoe je je voelt. Behalve de mensen die het zelf hebben meegemaakt. Ik kom in aanraking met mensen die vijftig jaar lang zwijgen en dan voor het eerst erover praten. Daar doe ik het voor. Dat is de rode draad in mijn werk: het taboe doorbreken.’’
