Tanden op elkaar en doorgaan. Jezelf bewijzen. Steeds een stapje verder pushen. Het was dagelijkse kost voor Remco de Geus. Als professioneel bodybuilder, beveiliger en fitnesscoach werkte hij aan zijn lichaam en zijn lichaam werkte voor hem. Tot die klap.
Die energie, die moest eruit. Als kind was dat voor Remco niet makkelijk. Zijn omgeving zag hem als lastig, druk, explosief. Als volwassene ontdekte hij hoe hij die bal van energie kon kanaliseren met fitness en vechtsporten. Het werken aan zijn lichaam, de resultaten, de pijn: het werd zijn passie, zijn uitlaatklep en zijn werk. Een verkeersongeval vijf jaar geleden veranderde alles. We spreken Remco over hoe je je leven opnieuw uitvindt na de klap. Voor het gesprek kiest hij een vertrouwde, maar ook een gevoelige locatie: de sportschool waar hij jarenlang trainde.
“Ik zie nog de verschrikte ogen van de bestuurder voor me, toen de botsing onafwendbaar was. Ik had een lunchafspraak met een vriend, vlakbij de Duitse grens. Het was een zonnige dag, bijna 12 uur, ik was mooi op tijd. Ik draaide de snelweg af, naar links. De andere auto kwam met een waarschijnlijk veel te hoge snelheid aangereden en ramde me direct in het linkerportier. Een oorverdovende klap en daarna stilte.”
Goed mis
“Mijn auto was in een tuintje terechtgekomen. Ik was volledig bij en het lukte me om via de passagierskant eruit te kruipen. Ik deed meteen een EHBO zelfcheck om te zien of er niets vitaals was geraakt. Ik belde zelfs nog mijn werkgever om te zeggen dat ik die avond niet kon komen werken. Daarna weet ik niets meer. Toen ik vijf dagen later bijkwam op de intensive care, had ik door dat het goed mis was. Mijn maag was achter mijn linkerlong beland. Een onbeschrijfelijke pijn verstikte me. Mijn hart ging tekeer en ik zweette over heel mijn lijf. Ik besefte dat mijn lichaam vocht om te overleven. De artsen vertelden later ook dat ik echt kantje-boord heb gelegen. Ze hadden nog niet eerder meegemaakt dat iemand met zulke interne letsels overleefde. Waarschijnlijk hadden mijn sterk ontwikkelde spieren een deel van de klap opgevangen, waardoor ik het heb gered.”
“Mijn lichaam zal nooit meer de oude zijn. Hiermee heb ik veel verloren. Mijn werk, mijn hobby’s, de erkenning, mijn manier om met verdriet, pijn en teleurstelling om te gaan. In de eerste maanden na het ongeluk ging ik hard. Gewend als ik was om door te bijten, wilde ik zo snel mogelijk aan het werk, rehabiliteren, sporten. Maar ik werd keihard teruggefloten. Mijn lichaam kon het niet aan. Ik verloor mijn werk en belandde in een slepend en slopend juridisch getouwtrek met mijn toenmalige werkgever. Niet alleen medisch lig je in de kreukels. Alle zekerheden zie je af brokkelen. Je inkomen, je huis, je relatie. En je krijgt nauwelijks hulp of advies wat je moet regelen en doen. En wat ik nog steeds moeilijk te accepteren vind: je autonomie raak je kwijt. Ik wil degene zijn die voor anderen zorgt. Het is niet de bedoeling dat er voor mij wordt gezorgd.”
“Toch is het ongeluk niet alleen het slechtste, maar ook het beste dat me kon overkomen. Het heeft me gedwongen om de focus te verleggen op mijzelf, als persoon. En niet meer op wat mijn lijf kan. Wie ben ik? Wat kan ik? En wat is mijn reden om te leven? Waarvoor kom ik elke dag mijn bed uit?” Ik heb nu geleerd dat je veel bereikt als je zacht bent voor jezelf. En dat die ijzeren wilskracht uit mijn sporttijd, me nu door de donkerste dagen van mijn leven kan trekken. Ik heb een pup genomen, waardoor ik ritme in mijn dag moest aanbrengen. Zijn schema werd mijn schema. Zijn training werd mijn training.”
Poseren
We nemen een moment om een aantal foto’s te maken. Remco kijkt met de fotograaf mee naar de resultaten. Wij zijn enthousiast, Remco is kritisch. “Als bodybuilder ben ik gewend om te poseren, maar dit is moeilijk. Om mezelf zo te zien, met een lichaam dat niet meer lijkt op wat het was. En ik kan mijn wil er niet meer op leggen om het te veranderen. Om toch een fotoshoot te doen en te accepteren dat dit is hoe er ik nu uitzie, is ook onderdeel van mijn genezingsproces.”
Op één van de foto’s is een Maori tattoo te zien van een hagedis. Het beestje heeft een speciale betekenis voor Remco. “Ik heb veel tattoos laten zetten. Voor mijn werk hoefde ik het niet meer te laten en tijdens het tatoeëren voel ik even de pijn niet die ik elke dag heb. Het is eigenlijk een alternatieve pijnstiller. De tattoo onder mijn arm is een hagedis. Voor de Maori staat dit symbool voor vernieuwing en vasthoudendheid. Hij verandert, verliest zijn staart in nood, maar blijft in zijn nieuwe vorm vasthouden aan de boomtak. Vasthouden aan het leven.”
Andere aanpak
‘”Zo voel ik het ook, dat ik een nieuw leven heb, maar ook een stukje van het oude behouden. Na drie jaar kom ik weer terug in de sportschool waar ik vroeger trainde. Ik help mensen met trainen. Alleen beul ik ze niet meer af, zoals ik vroeger had gedaan. Ook hier merk ik dat je met zachtheid genoeg bereikt. Verder doe ik korte trainingen met een bevriende oudere psychiater, die na een hersenbloeding de functie in zijn arm miste. Samen bouwen we aan zijn en mijn kracht. En ik werk met jongeren die het moeilijk hebben. Mijn eigen ervaring kan ik inzetten om ze te laten zien hoe je dingen anders aan kunt pakken.”
“Vroeger dacht ik dat alles wat kapot is, wel weer herstelt. Ik heb moeten leren accepteren dat ook iets wat nooit meer hetzelfde wordt, ook de moeite waard is. Vooral dit mentale deel van mijn herstel heb ik onderschat. Het heeft ook even geduurd voordat ik de hulp vond die bij me paste. Iemand die de juiste snaar wist te raken, waardoor ik weer dóór kan.”
