Medische incidenten: Aart’s verhaal

Sinds Aart anderhalf jaar geleden vrijwel spontaan zijn heup brak en botkanker bleek te hebben, leeft hij in voortdurende onzekerheid over zijn gezondheid. Door onjuist medisch handelen, is niet alleen de prognose slechter, maar heeft Aart ook met een grote handicap te maken. Via Fonds Slachtofferhulp kreeg Aart de ondersteuning van een professionele casemanager medische incidenten. “Er komt zo ontzettend veel op je af: behandelingen, revalidatie, financiële zorgen, het afwikkelen van alles rondom de medische fout. Extra hulp was meer dan welkom.”

Ruimtelijk vormgever en kunstenaar Aart Matser (55) heeft al geruime tijd last van zijn linkerheup, wanneer de pijn tijdens een vakantie met het gezin in 2018 niet meer te harden is. Na een onschuldige val, blijkt zijn heup te zijn gebroken. In het ziekenhuis worden twee zaken snel duidelijk. Het bot is gebroken door een interne verzwakking, er is sprake van een pathologische breuk. Daarnaast moet het aangetaste heupgewricht vervangen worden door een prothese.

Als eerste wordt Aart geopereerd, om zijn pijnlijke heup te vervangen. Het bot dat verwijderd wordt, is gebruikt voor nader onderzoek door een patholoog. Het wordt duidelijk dat het blijkt te gaan om een zeldzame agressieve vorm van botkanker, die zich door de operatie verder kon verspreiden.

Van slag

Aart is even stil als hij vervolgt: “Op sommige dagen ben zo van slag. Boos, verdrietig, ziek, pijn. Dan heb je gewoon de kracht niet om al het regelwerk te doen. Juridische voorbereidingen, het calamiteitenonderzoek, contact met de belastingdienst, omdat als ZZP’er mijn inkomsten ineens stopten. Het is fijn dat de zaken intussen doorliepen, ook wanneer het met mij even niet zo goed ging. Het bleef niet stilliggen. Dat geeft rust. Ik zou meer ziekenhuizen willen aanbevelen om met de pilot mee te doen. Voor een gedupeerde patiënt is de toegevoegde waarde van een casemanager enorm.”

Het leven weer oppakken

Elke drie maanden wordt Aart nog gecontroleerd om te zien of de kanker niet terug komt. Het blijft een leven in onzekerheid. Toch heeft Aart na zijn zware revalidatieperiode zo veel mogelijk zelf weer opgepakt. Ineke vroeg voor hem bij het Noodhulpfonds van Fonds Slachtofferhulp een aangepaste fiets aan, waarmee hij weer mobiel is. Hij zorgt voor het huishouden, brengt de kinderen naar school en werkt af en toe vrijwillig bij zijn oude opdrachtgever. “Ik verdiende mijn brood met het inrichten van tentoonstellingen in musea. Dat gaat gewoon niet meer, dat moet ik leren accepteren. Ik heb wel contact gehouden met collega’s en opdrachtgevers. Nu laten ze wat lichte klusjes voor me liggen, zodat ik me nuttig kan maken en het contact kan onderhouden, want dat heb ik wel gemist.”