Jarenlang stond Peter R. de Vries, met zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, nabestaanden bij om de onderste steen boven te krijgen in onopgeloste moord- en vermissingszaken. Hij wist voor grote doorbraken te zorgen in zaken die op de plank bleven liggen en gaf nabestaanden een stem, hun hoop en hun rechten terug. Die missie deelde hij met het Fonds. Die missie om het leed van slachtoffers en nabestaanden te erkennen en hun recht te doen. Onze wegen hebben zich in de afgelopen jaren daarom heel vaak gekruist.
Eind 2018 deelde De Vries in ons Magazine nog uitgebreid zijn inspirerende verhaal met onze donateurs en achterban. Zijn drijfveer en vastberadenheid om kwetsbaren in onze samenleving te helpen was enorm. Zelf zei hij daarover “je komt bij ouders thuis en ziet dat er een gat is gevallen in zo’n gezin en dat ze gebukt gaan onder immens verdriet. Als je dat van dichtbij meemaakt en je verplaatst je in het intense leed van deze ouders dan maakt zich een zekere gedrevenheid van je meester.”
Peter R. de Vries was een doorzetter van de buitencategorie. Hij liet nieuw licht op zaken schijnen en wist aanknopingspunten te vinden die voor justitie en politie verborgen bleven en dat maakte hem niet altijd bij iedereen geliefd. Hij liet zich van niets en niemand weerhouden en bleef aan de boom schudden. “Want als je schudt, dan valt daar altijd wel een keer iets uit waar je wat mee kunt en daar ben ik op uit! En als je niet schudt, gebeurt er op een gegeven moment helemaal niets meer.”
Heel recent nog schoof Peter R. bij ons aan tafel tijdens een online mediacafé dat we organiseerden over ‘privacy en persvrijheid’. Samen met andere tafelgasten ging hij in gesprek over hoe media soms confronterend berichten over slachtoffers en de impact die dat op hun nabestaanden heeft. Hij vertelde over zijn ervaringen uit het begin van zijn loopbaan, waarin hij merkte dat de scoringsdrift op redacties een onmiskenbare rol speelde. Uit de vele gesprekken die hij door de jaren heen met getroffen families voerde, besefte hij de impact van die scoringsdrift en de behoefte aan enige privacy, en hij hield daar steeds meer rekening mee.
Je gunt het uiteraard niemand om een geliefde te moeten missen. Laat staan door een levensdelict. Maar degenen die dat overkomt, zou je een Peter R. de Vries hebben gegund. De man die aan de boom bleef schudden, die zich volledig vastbeet in het dossier, die zorgde dat je er niet alleen voor stond en dat er recht werd gedaan aan het veroorzaakte leed. De Vries noemde het oplossen van een zaak “brandstof om ook in andere zaken door te gaan en ‘fighting spirit’ voor nabestaanden om door te blijven zetten.”
Zijn energie, brandstof en fighting spirit zal de wereld en zullen toekomstige nabestaanden helaas moeten missen.
Ons past respect en dank. Peter R. de Vries was een man om een voorbeeld aan te nemen.
Ineke Sybesma
