”De politie vroeg ook nog of ik aangifte wilde doen, maar daar was ik op dat moment niet aan toe. De agent met wie ik sprak zei ook dat ik die foto’s beter niet had kunnen delen. Dat vind ik achteraf vervelend, omdat ik mij al schaamde voor wat er was gebeurd.”
‘’Omdat mijn omgeving zei: ‘jij hebt niets om je voor te schamen, accepteerde ik dat ze mijn beeldmateriaal online zouden plaatsen.’.’’
‘’Ik schaamde me voor het feit dat ik hierin was getrapt. Dat ik contact had gehad met iemand die niet echt bleek te zijn. Als ik onze gesprekken teruglees, dan zie ik dat hij vaak bot en manipulatief was en dit heb ik niet doorgehad. Ik schaam me nog steeds voor het feit dat ik in contact ben gekomen met hem. Ook omdat mijn jongere broertje en zusje hierbij betrokken werden. Er speelden op dat moment veel in ons gezin en ik wilde hen hier niet mee belasten.
Ik schaamde me op dat moment ook voor het feit dat ik naaktfoto’s van mezelf had verstuurd. Het was beeldmateriaal waarvan ik liever niet wilde dat anderen dat zouden zien. Daar zou ik me voor schamen. Zeker als mijn familie dat zou zien. Maar omdat ik meteen contact had gehad met vrienden, die allemaal zeiden: ‘je lichaam is je lichaam, niets om je voor te schamen’, accepteerde ik dat ze mijn beeldmateriaal online zouden kunnen plaatsen. Ik kon het niet tegenhouden en wist dat dat niet het ergste was wat er kon gebeuren. Ik wilde dat de dreigementen zouden stoppen en dat ze geen invloed meer op mij konden hebben.’’
‘’Ik kan niet uitsluiten dat ik morgen weer een bericht van hen krijg’’
‘’Toen dit gebeurde was ik bij mijn ouders in Nederland, maar ik woon niet meer bij hen. Ik was bang dat deze mannen erachter zouden komen waar mijn ouders wonen en voor de deur zouden staan wanneer ik er niet zou zijn. Ik had geen grip op de situatie en dat maakte mij heel bang. Ik was ook bang dat ik op straat herkend zou worden. Zeventien mannen hadden mijn telefoonnummer en mijn foto’s en mogelijk hadden nog meer mensen mijn foto’s op het internet gezien.
Het is nu bijna vier jaar stil, maar ik kan niet uitsluiten dat ik morgen weer een bericht van hen krijg. Ik ga ervan uit dat al mijn foto’s online staan en dit heb ik moeten accepteren. Maar soms ben ik bang dat ze weer contact met mij opnemen om te zeggen dat ze een foto naar mijn werkgever sturen, wanneer ik niet doe wat er gevraagd wordt. Wat dat betreft kom ik er nooit helemaal vanaf. Dit maakt mij boos en verdrietig.
Ik ben er nog niet over uit hoe deze ervaring mij gevormd heeft. Ik denk dat ik wantrouwender ben geworden, zeker naar onbekende mannen toe. Ik ga niet gemakkelijk relaties aan. Ik denk dat ik hier nog mee aan slag wil, bijvoorbeeld door in gesprek te gaan met een psycholoog.’’
‘’Ik ben er best goed vanaf gekomen, maar ik realiseer mij dat dit niet voor iedereen geldt’’
‘’Ik denk dat mijn seksuele voorkeuren en dat ik hierin lange tijd zoekende ben geweest, mij kwetsbaarder en vatbaarder maakte. Op het moment dat dit mij overkwam begon ik mijn seksualiteit net te ontdekken. Ik vond het leuk en spannend om via datingapps als Grindr in contact te komen met anderen. Het zou mij niets verbazen als deze mannen bewust op zoek gaan naar jonge jongens die op een bepaalde manier kwetsbaar zijn, misschien omdat ze niet openlijk spreken over hun seksualiteit. Dat motiveert me weer om alsnog aangifte te doen, wat ik nog niet heb gedurfd. Ik ben er uiteindelijk best goed vanaf gekomen, maar ik realiseer me dat dat niet voor iedereen geldt.’’
‘’Ik kan mij niet indenken hoe je aangifte kunt doen, zonder het hier met je familie over te hebben’’
‘’Ik heb wel eens nagedacht over hoe dit gegaan zou zijn als ik 16 was geweest in plaats van in de twintig. Dat was veel erger geweest. Ik heb veel geluk gehad met mijn vriendengroep en familie. Ik heb een hele goede vriendin die meteen zei: ‘jij hoeft je nergens voor te schamen. Jij hebt niets verkeerd gedaan’. Dat heb ik gelukkig vaak gehoord en dat heb ik ook vaak moeten horen om dat te geloven. Want ik vroeg me toch af: wat is mijn rol hierin geweest? Heb ik het zelf veroorzaakt?
Als ik dat sociale vangnet niet had gehad, dan was ik veel banger geweest. Want ik had niet het idee dat ik er alleen voor stond. En ik wist als mijn familie toch benaderd zou worden, dat we met zijn allen om de tafel konden gaan zitten om een oplossing te bedenken. Dat had ik moeilijk gevonden, maar dat was op dat moment wel een optie voor mij.
Ik denk dat bemiddeling binnen families heel fijn kan zijn. Ik heb zelf hard moeten werken om zo openlijk met mijn familie te kunnen praten. Dat is niet vanzelf gegaan. Ik kan mij bijvoorbeeld niet indenken hoe je aangifte kunt doen van online seksueel misbruik, zonder het hier met je familie over te hebben.’’
‘’Schaam je niet. Je mag foto’s van jezelf sturen en dat kan leuk zijn’’
‘’Wat ik andere jonge slachtoffers wil meegeven is: schaam je niet, je mag foto’s van jezelf sturen en dat kan leuk zijn. Jij hebt niets fout gedaan, de persoon die je chanteert wel. Praat erover met iemand die je vertrouwt. Bewaar intimiderende berichten die je hebt ontvangen goed. Ook al wil je niet meteen aangifte doen, misschien komt dat later. En vooral: stop ieder contact. Dat laatste heeft er bij mij voor gezorgd dat ze geen grip op mij hebben gekregen. Als ik ergens in had toegegeven, dan wisten ze dat ik vatbaar was voor de dreigementen. Mijn verhaal had dan anders af kunnen lopen. Door mee te doen aan WTFFF!? hoop ik anderen hiervoor te behoeden.’’
