‘’Op jonge leeftijd, aan het begin van mijn puberteit, ben ik seksueel misbruikt. Hierdoor begon ik te dissociëren van mijn lichaam. Mijn lichaam voelde vies en niet van mij. Ik voelde veel schaamte en had het gevoel dat ik dit zelf had veroorzaakt. Hierdoor koppelde ik aandacht krijgen aan seksuele handelingen. Het dissociëren van mijn lichaam werd nog erger toen ik op mijn zestiende nogmaals werd misbruikt, in mijn slaap, door een andere man. Het vertrouwen in anderen werd nóg minder en ik verloor de connectie met mijn lichaam nog meer. Toch bleef de puberteit en ‘ergens bij willen horen’ doorgaan. Ik ging op zoek naar aandacht, ik wilde gezien worden. Dit was op dat moment de enige manier die ik kende. Ik kwam online in contact met mannen en dat voedde het idee dat ik gezien werd en dat ik mooi gevonden werd. Via de online ontmoetingen die ik deed heb ik ook veel seks gehad met mannen waar ik mij nu nog maar weinig van herinner. Ik weet niet meer hoe het was of hoe het voelde. Ik stond emotioneel zo ver van mezelf af.’’
‘’Toen kwam er een moment waarop het echt mis dreigde te gaan’’
‘’Online maakte ik heel vaak mee dat mijn grenzen werden overschreden, maar ik kende mijn eigen grenzen op dat moment niet. Toen kwam er een moment waarop het echt mis dreigde te gaan. Ik kwam in contact met een man via Skype die mij uitdaagde om meer van mezelf te laten zien. Dit heb ik gedaan, omdat het uitdagen voor mij voelde als een spelletje waar ik emotioneel geen onderdeel van uitmaakte. Dat heeft hij opgenomen en daar zijn foto’s van gemaakt. Vanaf dat moment sloeg het gesprek om. Het paaien en het complimenteren was voorbij. Hij zei: ‘Ik heb je telefoonnummer en jouw beeldmateriaal. Ik ga je online zetten en je gaat het druk krijgen, hoer’.’’
‘’Ik had het gevoel er alleen voor te staan’’
‘’Op het moment dat dit gebeurde wist ik dat ik moest kiezen voor veiligheid. Ik voelde me ontzettend bang dat er daadwerkelijk iets met mij zou gebeuren. Ik had mijn grenzen nooit aan kunnen geven, maar op dat moment wist ik dat ik de regie over mijn leven in handen moest nemen. Ik heb deze man op alle mogelijke manieren geblokkeerd. Ik heb zelfs een nieuw telefoonnummer genomen. Ik ben een hele tijd bang geweest dat hij mij nog kon benaderen, of mij kon vinden. Ik heb contact opgenomen met de politie, maar die konden mij niet helpen. Ik had alleen zijn Skype e-mailadres: dit was te weinig informatie. Ik voelde me hierdoor gefrustreerd en had het gevoel dat ik er alleen voor stond.’’
‘’Ik was heel bang voor beschuldigende reacties’’
‘’Dit is voor het eerst dat ik er zo gedetailleerd over praat. Ik heb altijd veel angst en schaamte gevoeld. Het gevoel dat ik alles over mijzelf afgeroepen heb: een intens schuldgevoel. Ik durfde er niet met mensen uit mijn omgeving over te praten. Ik was heel bang voor beschuldigende reacties. Reacties waaruit zou blijken dat ze mij niet begrijpen en mij daarmee het gevoel zouden geven dat ik het zelf heb veroorzaakt. Ik was ook bang om raar gevonden te worden omdat ik online naar aandacht zocht. Ik schaamde me voor wat ik deed.’’
‘’Ik voelde me heel alleen en had het gevoel dat ik het zelf op moest lossen’’
‘’Op het moment dat dit gebeurde had ik behoefte gehad aan iemand die voor mij opstond en de rol van volwassene of ouder op zich nam. Ik voelde me heel alleen en had het gevoel dat ik het zelf op moest lossen. Wat mij ook het gevoel gaf dat ik er alleen voor stond, is het feit dat de politie mij niet kon helpen.’’
‘’Het is belangrijk dat het taboe vermindert en dat er meer bewustwording komt’’
‘’Het stigma en het taboe rondom online seksueel misbruik moet verminderen. Iedereen die hier slachtoffer van is of wordt, zou zich niet hoeven schamen. Ik ben nu 29, maar in de puberteit is het leven een zoektocht: je bent op zoek naar jezelf, naar je identiteit. Zeker wanneer er een bepaalde kwetsbaarheid speelt, zoals het seksueel misbruik dat ik heb meegemaakt, is het voor mensen die kwaad in de zin hebben zo makkelijk om daar misbruik van te maken. Zeker nu een groot deel van het leven zich online afspeelt. Daarom vind ik het zo belangrijk dat dit bespreekbaar gemaakt wordt. Er gebeurt zoveel meer dan we kunnen zien of horen. Het is belangrijk dat het taboe vermindert en dat er meer bewustwording komt. Voor hoe het kan gebeuren, en wat de gevolgen van online misbruik kunnen zijn. Met de openheid die ik nu geef doorbreek ik mijn eigen schaamte en hoop ik anderen te helpen.’’
‘’Op het moment dat het gebeurt ben je bezig met overleven, de schaamte dragen. Dan is het heel moeilijk om ook oplossingen te vinden’’
‘’Ik had het prettig gevonden om met iemand te praten die verder van mij afstond. Ik denk dat het heel belangrijk is als er iemand naar je luistert. Iemand die je steunt en je niet veroordeelt. Iemand met wie je kunt chatten of kunt bellen, zodat je je verhaal kwijt kunt en samen kunt bedenken wat er nodig is. Want op het moment dat het gebeurt ben je bezig met overleven, de schaamte dragen. Dan is het heel moeilijk om ook oplossingen te vinden. Toen mij dit overkwam was deze hulp er nog niet. Het was niet te vinden en de drempel was hoog door de schaamte die ik voelde.’’
‘’Al help ik hier maar één iemand mee, dan ben ik blij’’
‘’Ik heb altijd een soort honger gehad naar een vorm van aandacht. Online ging ik op zoek naar liefde en veiligheid. Ik zocht dit buiten mijzelf, omdat ik dit nooit in mijzelf heb leren vinden. Dat was mijn kwetsbaarheid en daar is misbruik van gemaakt. Ik kende mijn grenzen als jong meisje niet. Achteraf zie ik dat. En ik zie ook dat ik hulp nodig had gehad om dit eerder te doorbreken. Dit had veel gevoelens van schaamte, spijt en eenzaamheid kunnen voorkomen. Het is me uiteindelijk zelf gelukt, maar Ik heb er heel lang over gedaan om mezelf terug te vinden.
Wanneer je online seksueel misbruik meemaakt, praat er dan over met iemand. Dit hoeft niet iemand uit je omgeving te zijn, maar maak het bespreekbaar en zorg dat je hiermee uit de macht van plegers blijft. Pak de regie over je eigen leven terug, hoe onmogelijk dit ook lijkt en zorg voor de hulp die JIJ nodig hebt.
Dat ik nu meewerk aan WTFFF!?, dat geeft mij een stukje kracht terug. Dat ik niet meer de schaamte voel of het gevoel heb dat ik hier zelf voor gekozen heb. Dit had ik zoveel jaar geleden niet durven dromen. Dit is een deel van mijn verhaal. Sommige dingen doen nog pijn en dat mag ook. Door er zo openlijk over te praten hoop ik anderen te helpen. Al help ik hier maar één iemand mee, dan ben ik al blij.’’
