“Ik vertrouw erop dat het leven het niet nog eens op me gemunt heeft”

“Ik lag op de Eerste Hulp toen ik weer bijkwam. Artsen waren wonden aan mijn hoofd en gezicht aan het hechten. Toen ik daarna door de scanner ging, bleek dat botten in mijn schouders, rug en knie waren verbrijzeld. Iemand had een zwaar voorwerp van een brug gegooid, begreep ik, en ik stond er toevallig onder.”  

Traumatische ervaring

“Dat het traumatisch was, daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Liever vertel ik hoe ik er weer bovenop aan het komen ben, dankzij heel veel liefdevolle mensen. In de eerste plaats mijn ouders, die voor me klaarstonden toen ik na zes dagen het ziekenhuis uit mocht. Ik kon vrijwel niks, alleen in mijn rolstoel zitten en met een looprek naar de wc. Mijn ouders hebben me er doorheen gesleept. Maar ook mensen in het ziekenhuis, vage kennissen, vreemden die mijn verhaal aanhoren en lief reageren.”  

“Dankzij noodhulp van Fonds Slachtofferhulp kon ik beginnen met fysiotherapie. Ik besprak met mijn casemanager van Slachtofferhulp Nederland dat ik fysio nodig had maar niet aanvullend was verzekerd; hoe moet ik dit doen? Hij heeft het noodhulpfonds aangeschreven en al snel kreeg ik te horen dat het was goedgekeurd. Dat maakte me heel blij. Het was een opluchting dat ik me daar geen zorgen meer over hoefde te maken. Het voelde heel steunend, dat die hulp ineens kwam, uit het niks. Dat is iets liefdevols, dat zo’n fonds bestaat, dat raakt me.”  

Steunen en bemoedigen 

“Ik zou eindeloos kunnen praten over de fysio. Het is een langzaam revalidatieproces dus ik heb veel therapie nodig. In deze praktijk deel je je therapeut met twee anderen zodat je drie keer zo veel tijd hebt om te oefenen onder begeleiding. Door het samen oefenen heb ik ook contact met andere patiënten. Dat heeft een dubbel positief effect; we steunen en bemoedigen elkaar.”  

“Hoe het nu gaat? Kort gezegd: heel goed. Ik maak vooruitgang. Vorige week heb ik voor het eerst hardgelopen op de loopband; dan kan ik m’n therapeut in tranen om de nek vliegen. Strekken gaat beter en het lopen kan ik steeds beter volhouden. Ook emotioneel gaat het beter. Ik vond het moeilijk om weer in de drukke stad te zijn. Ik was zo nerveus op de fiets, in het verkeer. Maar op een gegeven moment had ik geen energie meer over om bang te zijn. Ik zei ik tegen mezelf: wil ik nou altijd alles in de gaten houden en alert zijn, of ga ik erop vertrouwen dat het leven het niet nog een keer op me gemunt heeft? Toen ben ik liedjes gaan zingen op de fiets om mezelf te kalmeren. Nu gaat het steeds beter, ben ik geruster en heb ik meer vertrouwen.” 

Onbeschrijfelijke liefde en zorg

“Wat er gebeurd is, heeft me veranderd, en dat is eigenlijk nog volop gaande. Het is onbeschrijfelijk wat ik aan liefde en zorg van mijn omgeving heb gekregen. Ik wist wel dat mensen mooi zijn maar wat ik afgelopen maanden heb gezien… Het is een cliché maar nu denk ik: dat m’n familie er is, dat de mensen waar ik van hou er zijn, en gezond zijn – daar gaat het om. Ik krijg steeds meer het besef dat het leven zo waardevol is. Toen ik niet wist of m’n knie wel kon herstellen, dacht ik: als ik weer kan lopen, dansen, fietsen, waarom zou ik dan nog ontevreden zijn over mezelf of zeuren om kleine dingen. Die mildheid zou ik iedereen gunnen. Het is niet altijd makkelijk om mens te zijn in onze maatschappij, met de hoge eisen die we aan onszelf te stellen. Het is fijn als mensen blij kunnen zijn met hoever ze al zijn.”  

Toekomst

“Ik kijk positief naar de toekomst. Ik ben er voorlopig nog niet; misschien ben ik nog niet eens op de helft van mijn revalidatie. Maar ik heb zó veel geluk gehad. Het had eindeloos erger kunnen aflopen. De mensen die zo fenomenaal voor me gezorgd hebben, die zou ik de rest van m’n leven kunnen bedanken.”