Hoe gaat het nu met je?

Thuis met haar hondje altijd in de buurt, is Anita Suuroverste in haar element. Terwijl ‘thuis’ in haar jeugd een verdrietig onderwerp was. Anita was één van de 15.000 Nederlandse meisjes die tussen 1860 en 1978 in een instelling van de katholieke kloostergemeenschap ‘de Goede Herder’ werd geplaatst. Met dwangarbeid, isoleercellen en stigmatisering stond de instelling ver van alles wat leek op een thuis.

Waar kennen we Anita van? 

Als voorzitter van de Stichting Kinderdwangarbeid Meisjes van de Goede Herder (KMGH) zet Anita zich, samen met medebestuurslid Joke Vermeulen al jaren in om erkenning te krijgen voor het lot van de vrouwen die de littekens uit hun jeugd in de instelling vaak levenslang met zich meedragen. Met onder andere als resultaat dat in 2019 de vrouwen excuses, erkenning, hulp en ondersteuning toegezegd kregen van de overheid. Ook de Goede Herder heeft excuses gemaakt en er is een monument gekomen voor de meisjes van de Goede Herder. Jaarlijks organiseert Anita samen met de andere bestuursleden, een lotgenoten dag ‘Meisjes van de Goede Herder’

Hoe gaat het nu? 

“We zien dat een lotgenotendag nog steeds erg belangrijk is voor veel vrouwen. We hebben hetzelfde meegemaakt en begrijpen elkaar. En ook het lief en leed dat we nu meemaken, delen we met elkaar. Sommige vrouwen hebben nog steeds erg veel last van wat ze in hun jeugd hebben meegemaakt. Ik heb het persoonlijk beter getroffen. Ik trouwde jong en had het geluk van een gelukkig huwelijk, waarin ik heb kunnen verwerken wat er gebeurd is en me heb kunnen ontplooien en ontwikkelen. Veel anderen hadden niet dat geluk en hadden ook last van de stigmatisering. In de Goede Herder werd je als meisje gezien als probleemkind, als hoer of als veroordeelde crimineel, terwijl de reden van plaatsing juist vaak lag in het thuisfront, scheidingen, overlijden, onveilige situaties zoals incest of geweld. Van dit negatieve label kwam je nooit meer af. Als je later ging solliciteren en ze hoorden dat je in de Goede Herder had gezeten, dan kon je het wel schudden. Sommige vrouwen kampen op hun oude dag nog met PTSS, nachtmerries en een minderwaardigheidscomplex.”

Hoe gaat het verder met de Stichting? 

“Eerst vonden we vooral erkenning bij elkaar. De erkenning van de overheid en de Goede Herder was voor ons allemaal een belangrijke mijlpaal waar we hard voor gestreden hebben. We blijven verder gaan met het organiseren van lotgenotendagen en zelf ga ik regelmatig op bezoek bij de vrouwen die hier behoefte aan hebben. Om even te praten en te zien hoe het gaat. Veel vrouwen voelen als zusjes van elkaar.”

Steun

Fonds Slachtofferhulp steunt de Stichting Kinderdwangarbeid Meisjes van de Goede Herder. Lees hier wat we nog meer doen voor (volwassen) slachtoffers van kindermishandeling.

Dit soort verhalen thuis ontvangen?

Dit artikel is verschenen in het Magazine. Het Fonds Slachtofferhulp Magazine staat drie keer per jaar in het teken van een ander thema. Zoals online seksueel misbruik, verkeersongevallen en noodhulp. Wil jij op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen? Ben je benieuwd naar de verhalen van slachtoffers en nabestaanden? Vraag het magazine gratis aan.