Vijf vragen aan tweede kamerlid Lisa Westerveld

1. Je maakt je in de Tweede Kamer al geruime tijd sterk voor mensen met mentale problemen die te maken krijgen met lange wachtlijsten en behandelingen die niet passend zijn. En dan in het bijzonder jongeren. Wat is hierbij jouw grootste drijfveer?
Deze mensen zelf zijn mijn drijfveer. Want hoe er met hen wordt omgegaan druist in tegen mijn gevoel van rechtvaardigheid. Zeker in een rijk land als Nederland, zou je ervan uit mogen gaan dat de noodzakelijke hulp en zorg voor iedereen die dat nodig heeft, op orde is. Maar in de praktijk blijkt dat grote groepen mensen niet worden gezien, precies degenen die het hardst de steun van de overheid nodig hebben. En eigenlijk worden ze dubbelop geraakt, want mensen met mentale problemen, een lichamelijke of verstandelijke beperking, mensen die dakloos zijn, zijn vaak ook degenen die zelf moeilijker hun stem kunnen laten horen.

2. Met de betere rechtspositie voor jongeren in de gesloten jeugdhulp heb je een grote slag geslagen. Als je kijkt naar de jeugdhulp in Nederland, waar is dan nog meer verandering nodig?
Waar moet ik beginnen… Waar het in de basis vooral verkeerd gaat, is dat vanuit een papieren werkelijkheid wordt geredeneerd. En dat vervolgens niet goed genoeg naar jongeren, hun ouders en hulpverleners wordt geluisterd. En laat ik eerlijk zijn; deze onderwerpen krijgen ook veel te weinig politieke prioriteit. Bij schandaaltjes staat iedereen bij de interruptiemicrofoon, maar als er een grote en technische wet moet worden behandeld, dan zie ik helaas maar weinig partijen die zich hier echt in verdiepen.

3. Je gelooft in een samenleving waarin we verschillen moeten vieren omdat dat onze samenleving volgens jou mooier maakt. En je strijdt tegelijkertijd voor gelijke rechten en betere hulp en zorg voor kwetsbare groepen. Wat moet er op dat vlak veranderen?
Dit is een vrij fundamenteel punt, dat echt iets vraagt van de manier waarop de samenleving is ingericht. Als je alleen mensen die op elkaar lijken bij elkaar zet, dan horen anderen daar niet bij, of worden ze raar gevonden. Maar zet kinderen al vanaf jonge leeftijd bij elkaar, laat hen met elkaar spelen en leren, en je ziet dat verschillen er niet toe doen. Een samenleving waarin iedereen kan meedoen, is voor ons allemaal een mooiere samenleving.

4. Uit onderzoek blijkt dat trauma vaak wordt doorgegeven aan de volgende generatie, de zogenaamde intergenerationele overdracht van trauma. Hoe eerder kinderen en jongeren passende hulp krijgen, hoe groter de kans dat hun verdere leven niet in het teken van slachtofferschap staat. Wat kan de overheid hier in betekenen?
De overheid heeft een paar belangrijke taken: zorgen dat professionals hun werk kunnen doen en zorgen dat slachtoffers gehoord worden. Want als je mensen niet ziet staan, dan zorgt dat vaak voor een nog groter trauma. Tweede Kamerleden, maar ook betrokken ministers en ambtenaren gaan over de randvoorwaarden; de toegang tot hulp, de financiering van de zorg, maar moeten ook zorgen dat de nieuwste kennis en ontwikkelingen beschikbaar zijn, door te investeren in wetenschappelijke kennis.

5. Goed ingerichte hulpverlening is belangrijk om te voorkomen dat jongeren met problemen blijvend trauma oplopen. Zie je, buiten de overheid, ook een rol voor non-gouvernementele organisaties, zoals Fonds Slachtofferhulp, om deze jongeren een helpende hand te bieden?
Voor slachtofferhulp is niet alleen de juiste kennis en expertise noodzakelijk, maar ook vertrouwen. En dat kan alleen als je de belangen van het slachtoffer als enige uitgangspunt neemt. Juist daarom is het zo belangrijk dat Fonds Slachtofferhulp een onafhankelijke organisatie is, met wortels in de samenleving. Want hulp aan slachtoffers kan alleen maar als je wordt vertrouwd.