Het leven weer oppakken na kindermishandeling
“Ik durf nu mezelf te zijn en me gewenst te voelen”
Weekenden bij zijn vader betekende dagen met dreiging, geweld en verwaarlozing. Betrokken hulpinstanties grepen niet in. De mishandeling waar Marco Strijker als kind mee te maken kreeg, heeft diepe sporen achtergelaten in zijn leven. Hij schreef er een boek over: ‘Niemand die omkijkt.’ We gaan met Marco in gesprek over zijn boek en, ook vooral, over hoe het nu met hem gaat.
Marco was nog maar een half jaar oud toen zijn moeder met hem en zijn broer naar een blijf-van-mijn-lijf-huis vluchtte. De situatie met Marco’s vader was te bedreigend. Na een tijdje keerde ze terug naar het dorp waar ze vandaan kwam, Ruinen. Iedereen kende daar ook haar ex-partner en zijn gewelddadige uitbarstingen. Ze hoopte op sociale steun en controle om haar gezin veilig te houden. Maar door de omgangsregeling waar Marco’s vader recht op had, gingen de kinderen regelmatig de weekenden bij hem logeren. Constante dreiging die in de lucht hing, woede- en geweldsuitbarstingen en verwaarlozing domineerden die logeerpartijtjes. De blauwe plekken waren zichtbaar, maar erover praten durfde Marco niet. Bang als hij was dat zijn vader zijn moeder wat zou aandoen. Iets wat zijn vader hem steeds op het hart drukte.
Volledig uit zijn dak
“Als je terugkijkt is het echt ongelofelijk dat er zo weinig werd gedaan, terwijl iedereen wist hoe hij was. We hadden een keer een afspraak bij Jeugdzorg. Ik denk dat ik een jaar of vier geweest moet zijn. Mijn vader werd altijd zorgvuldig op afstand van mijn moeder gehouden om uitbarstingen te voorkomen. Toch ging hij die dag, daar bij Jeugdzorg, volledig uit zijn dak. Iedereen zag het. En toch blijf de omgangsregeling van kracht. Ik merk dat ik nog steeds moeite heb om boos te zijn op mijn vader. Ik kan daar niet zo goed bij. Wel voel ik een enorme verontwaardiging naar de instanties, die voor mijn gevoel niet naar ons omkeken. We stonden er echt alleen voor.”
Hechte band
Voor Marco’s moeder was het ook een moeilijke tijd. Ze trok regelmatig aan de bel: bij Jeugdzorg en bij de politie. Maar ze werd niet serieus genomen. “Later hoorden we van de wijkagent dat hij dacht dat ze klaagzuchtig was ofzo”, herinnert Marco zich. “Ze is enorm ondersteunend geweest in het schrijfproces van het boek. Toen ik vertelde dat ik ging schrijven, dook ze meteen de kast in op zoek naar allerlei papieren die het verhaal van de gebrekkige hulp ondersteunen. En voordat het boek uitkwam, heb ik het manuscript al laten lezen door mijn moeder, mijn oma en mijn stiefvader. Dat vond ik één van de zware dingen waar ik tegenop zag. Ik heb nooit echt goed met mijn moeder gepraat over wat er gebeurd is. Nog steeds vinden we dat moeilijk, maar het boek heeft wel veel geopend. We hebben nu een hechtere band.”
Probleem aankaarten
Met zijn boek wil Marco niet alleen lezers bewust maken van wat voor een verwoestend, blijvend effect de mishandeling op een leven heeft, maar hij hoopt ook de grootte van het probleem in Nederland aan te kaarten. “Toen ik begon met schrijven ben ik in de cijfers gedoken en daar schrok ik van. Meer dan 100.000 kinderen in Nederland worden verwaarloosd, mishandeld of misbruikt. Als mijn boek ook maar een beetje kan bijdragen om dat cijfer naar beneden te helpen, dan heb ik mijn doel bereikt. Daarom ga ik alle opbrengsten doneren aan Het Vergeten Kind, een organisatie die zich inzet voor kinderen zonder veilige thuissituatie.”
Sociale steun essentieel
Dat mishandeling in de jeugd diepe sporen nalaat waar je als volwassene blijvend last van kunt hebben, is een verdrietig maar bekend gegeven. Zeker als er in de kinderjaren geen hulp is geweest.. Hoe ervaart Marco dat? “Het is inderdaad moeilijk. Ik heb ook echt wel op een hele donkere plek gezeten waarin ik enorm somber was, mezelf waardeloos vond en me erg eenzaam voelde. Nog steeds heb ik daar wel eens last van, maar ik heb gelukkig veel steun uit mijn omgeving. Ik heb een vriendengroep om me heen op wie ik altijd kan terugvallen. Ik zit erg op mijn plek bij mijn werkgever, die me alle ruimte en begrip geeft om het werk op mijn manier in te vullen. En door het schrijven van het boek ben ik opener geworden. Dat vind ik nog steeds een moeilijk proces. Open zijn en om hulp durven vragen. Het is een vaardigheid die ik moet trainen. Maar het levert zo veel op. De steun van mijn omgeving heeft me geholpen met mezelf te durven zijn en me gewenst voelen.”
Het boek van Marco kun je hier bestellen. De opbrengst van het boek gaat naar Het Vergeten Kind.