Steeds een stapje verder
In 2018 ging Velvett naar een bekende van de volleybalvereniging voor een massage. Een massage die totaal uit de hand liep. Ze vertelt dat ze van begin af aan al geen goed gevoel had. “Tijdens het masseren vertelde hij dat hij ook vrijgezel wilde zijn. Dat de mannen voor mij in de rij zouden staan en dat ik niet lang vrijgezel zou blijven. Dingen die je mijns inziens niet zegt tijdens het masseren.” Hierna ging de masseur steeds een stapje verder: “Hij zei dat ik mij om moest draaien. Mijn gevoel zei dit niet te doen, maar daar luisterde ik niet naar. Hij plaatse een handdoekje over mijn blote borsten, waardoor ik gerustgesteld werd. Ik wist toen nog niet wat zou komen. Het handdoekje maakte plaats voor zijn handen, hij betastte mijn hele lichaam. Ik verstijfde. In eerste instantie voelde de aanrakingen aangenaam. Dit is iets wat ik mijzelf lang kwalijk heb genomen, maar nu weet ik dat dit domweg lichamelijke reacties zijn waar je geen controle over hebt.”
Totaal in shock
Nadat Velvett hem over haar heen gebogen zag, kwam zij bij zinnen: “Ik voelde dat het niet oké was, maar ik zocht naar een bevestiging. Ik probeerde in zijn gezicht te kijken om te zien of hij lust in zijn ogen had. Ik keek zelfs naar zijn kruis om te zien of hij opgewonden was.” Uiteindelijk heeft Velvett aangegeven dat hij moest stoppen en dat het te ver ging. Hij stopte. Velvett was totaal in shock. “Ik heb hem zelfs nog een afscheidsknuffel gegeven.” Haar gedachtegang illustreert hoe moeilijk het is om grensoverschrijdend gedrag te duiden wanneer je er middenin zit, zeker wanneer er sprake is van een vertrouwensband.
Het aangifteproces
Al vrij snel besloot Velvett in actie te komen en aangifte te doen bij de politie. Maar dat proces liep niet zoals gehoopt. “Omdat hij was gestopt toen ik zei dat hij moest stoppen, kon de politie niets met mijn zaak. Daarbij was de politie mijn zaak kwijtgeraakt en moest ik eindeloos bellen om te vragen of mijn aangifte was doorgekomen en of er een update was. Na vier maanden dacht ik: laat maar.” Het aangifteproces liet Velvett achter met een afgewezen gevoel, waardoor haar twijfel over de ernst van het voorval werd bevestigd. “Ik dacht: het is ‘maar’ een aanranding. Niet alleen in de maatschappij, maar ook in mijn hoofd heerste de gedachte dat je pas recht van spreken hebt als je verkracht bent. Nu weet en voel ik dat dit niet zo is. Iemand is jouw grens over gegaan en dat is wat telt.”
Recht laten zegevieren
“Ik ben een voorstander van aangifte doen, maar door de ervaring die ik heb met het aangifteproces, denk ik dat er nog veel kan verbeteren. Misschien moet het van tevoren duidelijk zijn, als in: goed dat je aangifte doet, maar weet dat het slechts in een klein percentage van de aangiften tot een vervolging van de dader komt. Ik wilde het recht laten zegevieren en helaas heb ik die kans niet gekregen. Voor mij was het geen succes, maar dat betekent niet dat dit voor anderen ook zo zal zijn. In mijn beleving kun je het beste focussen op waar je wél invloed op hebt. Want dat is waar je beweging kan creëren.” Velvett voelt weinig haat naar de pleger en heeft berusting in de gebeurtenis, wat haar heeft geholpen in haar verwerkingsproces. “Er is mij veel narigheid en onrecht aangedaan, maar ik ben zelf verantwoordelijk voor hoe ik hiermee omga. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. EMDR (traumatherapie), diepe dalen en veel zelfreflectie liggen hieraan ten grondslag.”
Durf ernaar te vragen
Het was makkelijker voor Velvett om haar verhaal op papier te zetten, dan erover te praten. Ze schreef een brief gericht aan de aanrander. Deze brief heeft zij voorgelezen aan familie en vrienden, in de hoop dat zij haar beter zouden begrijpen. Dat lukte soms wel, soms niet. “Zo kon ik bij mijn naaste familie moeilijk mijn verhaal kwijt. Dit was toen pijnlijk, maar nu kan ik er met compassie naar kijken. Mensen doen dit niet altijd bewust. Soms kunnen zij de waarheid niet aan, omdat ze gewoonweg te veel van je houden.”
“Het kan voor iemand die dichtbij staat moeilijk zijn om over het misbruik te beginnen. Ik begrijp dat ook. Diegene is misschien bang dat je net een goede dag hebt en wil dan niet de persoon zijn die je herinnert aan de nare gebeurtenis. Maar wat we vaak vergeten, is dat een slachtoffer altijd de keuze heeft om er wel of niet over te praten.”
Bewustwording creëren
Velvett deelde niet alleen haar brief met vrienden en familie, maar ook op haar werk. Ze zag de mogelijkheid om op deze manier meer bewustwording rondom seksueel misbruik te creëren. “Door mijn verhaal te delen komen er mooie en eerlijke gesprekken op gang.“ Velvett gelooft in de kracht van kwetsbaarheid en voelt zich geroepen om zich, middels haar verhaal, uit te spreken over dit onderwerp. Dit is niet voor iedereen die seksueel grensoverschrijdend heeft meegemaakt een doel op zich. “Het is moeilijk, omdat je in een maatschappij als slachtoffer snel wordt bevraagd over je eigen aandeel in de situatie of wordt aangezien als een ‘zeur’. Ik denk dat het belangrijk is om het gesprek te blijven voeren. Echt naar elkaar luisteren, in plaats van direct te oordelen.”
Vertrouw op jezelf
Door therapie te volgen en de confrontatie met de gebeurtenis en zichzelf aan te gaan, heeft Velvett uiteindelijk het misbruik kunnen verwerken. “Ik ben dankbaar voor het proces wat ik heb doorgemaakt. Het heeft een deur geopend om de reis af te leggen naar de vrouw die ik nu ben geworden. Wat ik anderen mee wil geven is: wees niet te hard voor jezelf, alle emoties mogen er zijn. Volg jouw gevoel, want het is jouw proces. Bovenal, vertrouw op jezelf en vertrouw erop dat na de diepe dalen de zon weer voor je gaat schijnen.”
